بی تو، نه پای رفتنی است و نه

حوصله ی برای ماندن . . .

_{دلم گرفته ای دوست هوای گریه دارم
باز آسمان دلم ابری شد
صد و پنجاه و شش ماه، چهارهزار و ششصد و هشتاد روز
عجب صبری دارم نه؟ آن هم در یک وضعیت
گویی در میان سیل غم ها
تنها پناهگاه امن
سکوت، تر شدن بی صدای چشمانم، و زمزمه ی الحمدلله است}

 دختر کوچک به مهمان گفت: می خوای عروسک هامو ببینی؟
مهمان با مهربانی جواب داد: بله.
دخترک دوید و همه ی عروسک هاشو آورد، بعضی از اونا خیلی بانمک بودن
در بین اونا یک عروسک باربی هم بود.
مهمان از دخترک پرسید: کدومشونو بیشتر از همه دوست داری؟ و پیش خودش فکر کرد: حتماً
باربی.
اما خیلی تعجب کرد وقتی که دید دخترک به عروسک تکه پاره ای که یک دست هم نداشت
اشاره کرد و گفت: اینو بیشتر از همه دوست دارم.
مهمان با کنجکاوی پرسید: این که زیاد خوشگل نیست!
دخترک جواب داد: آخه اگه منم دوستش نداشته باشم دیگه هیشکی نیست که باهاش بازی کنه
و دوستش داشته باشه، اون وقت دلش می شکنه…

ببین . . .!

سراغ  مرا هیچكس نمی گیرد . . .

مگر كه نیمه شبی . . .

غصه ای . . .

غمی . . .

چیزی . . .

از تنهایی هایم یاد گرفتم

جلوی تنها دختری  که زانو می زنم، دخترم باشد.

آن هم برای بستن بند کفش هایش . . .