به ذهنم هجوم می آورند و یادت لحظه ای ، لحظه ای

  رهایم نمی کند
      شاید خنده دار به نظر برسد که هروقت حتی بعد از یک سال
   وقتی ...
  به یاد خنده ها و حرف های شیرین و قشنگت می افتم
   دلم مالش می رود
   شاید دلیلش این باشد که تو را به اندازه ی تمام
   ستارگان شب،درست به اندازه ی جان شیرینم
   و به اندازه ی تمام کلماتی که در این جهان پهناور است
  دوست می دارم...
  با اینکه من و تو هردو در کنار هم روزهای
     دلچسب و دلنشینی را سپری کردیم،
  ولی تو ای خوبم، باید بدانی که با وضعیت پیش آمده،
   ادامه ی راه در این جاده برای هردویمان دشوارتر از قبل
     خواهد بود، جاده ای که من و تو در طول یکسال
    آن را به اتفاق یکدیگر پیمودیم و حال دیگر این جاده به
    بیخ رسیده است،من و تو باید از این پس راه و جاده ی
    جداگانه ای پیش روی خود بگیریم و هر کدام به تنهایی
       به مسیر خود ادامه دهیم، از خودم که مطمئنم ولی تو را نه
   چون تقریبا این یقین برایم حاصل شده که تو بلافاصله
   بعد از من یار و همسفر دیگری خواهی گرفت و دیگر 
    تنها نخواهی ماند و اما این منم که در حسرت
    دیدن دوباره ی تو باید همچون مرغ گرفتار یک قفس
 پرپر بزنم با اینکه می دانم مسیری که
   در پیش گرفتی دیگر راه بازگشتی به خاطر من ندارد
 و این را نیز خوب می دانم که سر انجام در آن قفس
  چشم به راه تو خواهم مرد.
     کسی که با تمام وجود از درون نامش را فریاد می زدم
     و یادش برای اندک زمانی تنهایم نمی گذاشت،
  در کنار عزیزترین کسانم، پیش دوستان عزیزتر از جانم،
  پیش دختر خاله و دختر عمه ام که به آنها عشق می ورزیدم،
  لحظه ای فراموشت نمی کردم، با اینکه حواسم پیش بقیه بود
 اما با تمام وجود به تو می اندیشیدم،
 بدون اینکه کسی از حال درونم با خبر باشد یا حتی پی به حالاتم ببرد.
حال که مسیر من و تو از یکدیگر جدا گشته،
  این قول را به من بده که هیچ وقت مرا از یاد نبری
   و من هم قول می دهم که اگر زندگی و مسیر مشترکی را با
 کس دیگری در پیش گرفتم هرگز فراموشت نکنم و در
  هر لحظه ی زندگی ام به یاد بیاورم که لذت بخش ترین
  لحظات عمرم در کنار تو گذشت بهترینم . . .