اینک که من تنهای تنها، در خانه ی عمو،
     در کنار مادربزرگ پیرم نشسته ام ،
   دلم خیلی بیشتر از هر زمان هوایت را می کند،
   نمی دانم چگونه است که
  هروقت تنها می شوم، تمامی تصورات و افکاری که
  به تو مربوط می شوند،
 

همه چیز را یاد گرفته ام !
 یاد گرفته ام که چگونه بی صدا بگریم
 یاد گرفته ام که هق هق گریه هایم را با بالشم ..بی صدا کنم
 تو نگرانم نشو !!
 همه چیز را یاد گرفته ام !
 یاد گرفته ام چگونه با تو باشم بی آنکه تو باشی !
 یاد گرفته ام ….نفس بکشم بدون تو……و به یاد تو !
 یاد گرفته ام که...

گذشت آن لحظه های بیقراری

گذشت آن شبهای پر از گریه و زاری

کمی دلم آرامتر شده

فراموشت نکرده ام ، مدتی قلبم از غمها رها شده

شب های تیره و تار من

 مدتی بیش نیست که میگذرد از آن روز پر از غم

به یاد می آورم حرفهایت را

باز هم گذشته ها میسوزاند این دل تنهایم را

تنهـــایـــی همیـــــن اســــت

تکــــرار نا منظــــم من بــــی تـــو…

بــی آنـــکه بــدانـی برای تو نفـــس میکشـــــم…